کد مطلب:152353 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:242
شفای دختر هیجده ساله ی دیوانه
حجة الاسلام والمسلمین آقای حاج شیخ عبدالله مبلغی آبادانی، از حوزه ی علمیه ی قم، موردی از مشاهدات خویش را چنین بیان داشته اند:
در سال 1340 شمسی به اتفاق خانواده ام، به آبادان سفر كردیم. با اینكه در اولین شب ورود به آبادان، قصد زیارت كربلا نداشتیم، ولی در صبح فردا پس از انجام فریضه، همسرم گفت: دیشب من در خواب حضرت قمر بنی هاشم علیه السلام را دیدم كه به اتفاق ایشان همسفر بودیم و من به محضرشان عرض كردم: آقا، میل داریم كه به حضورتان شرفیاب بشویم. چون سالهاست كه آرزوی زیارت سرور شهیدان امام حسین علیه السلام و جناب شما را در سر می پرورانیم. من این خواب را به «سفر عتبات در آینده» تعبیر كردم.
شب دیگر باز خوابی شبیه همین خواب دید و مشاهده كرد كه گویا شب پانزدهم شعبان است و ما در صحن مطهر حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام ایستاده ایم. این خواب را نیز با بنده، در میان گذاشت. در باب تعبیر این خواب، دیگر حرفی نزدم.
فردای آن روز به مدرسه ی علمیه ی شهر آبادان، كه به همت و سرپرستی حضرت آیت الله آقای حاج شیخ عبدالرسول قائمی تأسیس شده بود، وارد شدم. حاج شیخ فرمود: عبدالله، میل داری به عتبات بروی؟ من، كه هر دو خواب را فراموش كرده بودم، عرض كردم: آقا سر به سرم می گذاری؟ ایشان فرمود: خیر، جدا عرض می كنم. بنده گفتم: من با خانواده آمده ام و تنها نیستم!
ایشان فرمودند: دیشب در عالم خواب دیدم كه شما را به عتبات فرستاده ام و مهمان حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام هستید! در خواب دیدم كه ندایی به من داده شد و من به ایشان پاسخ مثبت دادم. پس حضرت آقای قائمی جواز عبور و مبلغ ده دینار عراقی نیز لطف فرمودند.
آن روز ناهار را مهمان حجةالاسلام آقای حاج سید محمد هاشمی واعظ بودیم. ناهار نخورده به طرف گاراژ قریه ی قسوه حركت كردیم. شب را در قسوه ماندیم. پس
از اذان صبح از طرف فاو به بصره، از بصره به كاظمین، و از آنجا به كربلا رفتیم و درست در شب پانزدهم شعبان وارد كربلا شدیم و شب را در حرم امام حسین علیه السلام بیتوته كردیم! صبح بعد از نماز صبح به حرم مطهر حضرت ابوالفضل علیه السلام مشرف شدیم و اول طلوع آفتاب از حرم خارج شدیم و در صحن مطهر مقداری استراحت نمودیم.
در این موقع، خانم جوانی كه در حدود هیجده سال از عمرش می گذشت و چند مرد و دو نفر خانم وی را همراهی می كردند و حالت جنون شدیدی در او مشاهده می شد، وارد صحن گردید. همراهانش عبای عربی بر بدن عریان او افكنده بودند. زمانی كه او را نزدیك ایوان حضرت ابوالفضل علیه السلام بردند، یكی از زنان می گفت: یا قمر بنی هاشم، آبروی ما در میان قبیله رفت و دیگر حیثیتی نداریم. ترا به جان مادرت فاطمه ی زهرا، ما را یاری ده و آبروی رفته ی ما را به ما بازگردان!
دختر را به حرم بردند، من و همسرم وارد حرم شدیم تا جریان را از نزدیك ببینیم؛ البته من چشمان خود را بسته بودم. دختر را نزدیك ضریح مطهر بردند.
بیش از پنج دقیقه طول نكشید كه ناگاه آن دختر ضجه زد و گفت: غطینی! غطینی! قد أعطانی ابن فاطمة ما أردت منه. یعنی: مرا بپوشانید، مرا بپوشانید، به خدا قسم پسر فاطمه ی زهرا علیهاالسلام آنچه از او می خواستم به من داد!»
خدام حرم فورا عبا بر سرش انداختند و برای او لباس آوردند، ولی مردم با دیدن این منظره عبای او را پاره پاره كردند و دوباره عبا برایش آوردند و عبای دوم را نیز مردم به عنوان تبرك بردند. چنان ضجه و ناله در حرم مطهر آقا قمر بنی هاشم علیه السلام بلند شد كه عموم مردم از زیارت باز ماندند.
هر كجا آن دختر قدم می گذاشت زائرین جای پای او را می بوسیدند. یك هفته از
این جریان گذشت. ما در باب وضع مزاجی وی از بعضی از اهالی كربلا سؤال كردیم. آنان جنون قلبی او را تأیید، و سلامتی او را بعد از عنایت حضرت قمر بنی هاشم علیه السلام مورد تأیید قرار دادند. آنها افزودند كه وی پس از شفا یافتن به قبیله ی خود برگشته است و چادرنشینان به استقبال او آمدند و برایش قربانی كردند.
این بود مشاهدات حقیرت از كرامت حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام، كه همسرم نیز شاهد آن بود. [1] .
در سال 1340 شمسی به اتفاق خانواده ام، به آبادان سفر كردیم. با اینكه در اولین شب ورود به آبادان، قصد زیارت كربلا نداشتیم، ولی در صبح فردا پس از انجام فریضه، همسرم گفت: دیشب من در خواب حضرت قمر بنی هاشم علیه السلام را دیدم كه به اتفاق ایشان همسفر بودیم و من به محضرشان عرض كردم: آقا، میل داریم كه به حضورتان شرفیاب بشویم. چون سالهاست كه آرزوی زیارت سرور شهیدان امام حسین علیه السلام و جناب شما را در سر می پرورانیم. من این خواب را به «سفر عتبات در آینده» تعبیر كردم.
شب دیگر باز خوابی شبیه همین خواب دید و مشاهده كرد كه گویا شب پانزدهم شعبان است و ما در صحن مطهر حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام ایستاده ایم. این خواب را نیز با بنده، در میان گذاشت. در باب تعبیر این خواب، دیگر حرفی نزدم.
فردای آن روز به مدرسه ی علمیه ی شهر آبادان، كه به همت و سرپرستی حضرت آیت الله آقای حاج شیخ عبدالرسول قائمی تأسیس شده بود، وارد شدم. حاج شیخ فرمود: عبدالله، میل داری به عتبات بروی؟ من، كه هر دو خواب را فراموش كرده بودم، عرض كردم: آقا سر به سرم می گذاری؟ ایشان فرمود: خیر، جدا عرض می كنم. بنده گفتم: من با خانواده آمده ام و تنها نیستم!
ایشان فرمودند: دیشب در عالم خواب دیدم كه شما را به عتبات فرستاده ام و مهمان حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام هستید! در خواب دیدم كه ندایی به من داده شد و من به ایشان پاسخ مثبت دادم. پس حضرت آقای قائمی جواز عبور و مبلغ ده دینار عراقی نیز لطف فرمودند.
آن روز ناهار را مهمان حجةالاسلام آقای حاج سید محمد هاشمی واعظ بودیم. ناهار نخورده به طرف گاراژ قریه ی قسوه حركت كردیم. شب را در قسوه ماندیم. پس
از اذان صبح از طرف فاو به بصره، از بصره به كاظمین، و از آنجا به كربلا رفتیم و درست در شب پانزدهم شعبان وارد كربلا شدیم و شب را در حرم امام حسین علیه السلام بیتوته كردیم! صبح بعد از نماز صبح به حرم مطهر حضرت ابوالفضل علیه السلام مشرف شدیم و اول طلوع آفتاب از حرم خارج شدیم و در صحن مطهر مقداری استراحت نمودیم.
در این موقع، خانم جوانی كه در حدود هیجده سال از عمرش می گذشت و چند مرد و دو نفر خانم وی را همراهی می كردند و حالت جنون شدیدی در او مشاهده می شد، وارد صحن گردید. همراهانش عبای عربی بر بدن عریان او افكنده بودند. زمانی كه او را نزدیك ایوان حضرت ابوالفضل علیه السلام بردند، یكی از زنان می گفت: یا قمر بنی هاشم، آبروی ما در میان قبیله رفت و دیگر حیثیتی نداریم. ترا به جان مادرت فاطمه ی زهرا، ما را یاری ده و آبروی رفته ی ما را به ما بازگردان!
دختر را به حرم بردند، من و همسرم وارد حرم شدیم تا جریان را از نزدیك ببینیم؛ البته من چشمان خود را بسته بودم. دختر را نزدیك ضریح مطهر بردند.
بیش از پنج دقیقه طول نكشید كه ناگاه آن دختر ضجه زد و گفت: غطینی! غطینی! قد أعطانی ابن فاطمة ما أردت منه. یعنی: مرا بپوشانید، مرا بپوشانید، به خدا قسم پسر فاطمه ی زهرا علیهاالسلام آنچه از او می خواستم به من داد!»
خدام حرم فورا عبا بر سرش انداختند و برای او لباس آوردند، ولی مردم با دیدن این منظره عبای او را پاره پاره كردند و دوباره عبا برایش آوردند و عبای دوم را نیز مردم به عنوان تبرك بردند. چنان ضجه و ناله در حرم مطهر آقا قمر بنی هاشم علیه السلام بلند شد كه عموم مردم از زیارت باز ماندند.
هر كجا آن دختر قدم می گذاشت زائرین جای پای او را می بوسیدند. یك هفته از
این جریان گذشت. ما در باب وضع مزاجی وی از بعضی از اهالی كربلا سؤال كردیم. آنان جنون قلبی او را تأیید، و سلامتی او را بعد از عنایت حضرت قمر بنی هاشم علیه السلام مورد تأیید قرار دادند. آنها افزودند كه وی پس از شفا یافتن به قبیله ی خود برگشته است و چادرنشینان به استقبال او آمدند و برایش قربانی كردند.
این بود مشاهدات حقیرت از كرامت حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام، كه همسرم نیز شاهد آن بود. [1] .
[1] چهره ي درخشان، ج 1، ص 479.